Գրաֆիտի աշնան որմերին

Տերևները փոքրիկ կտավներ են,

որոնց վրա ծառերը նոր գուներանգներ են հորինում.-

ահա կարմրավունը ուր որ է դեղինից շղարշ կթռցնի,

կանաչը ժպտում է իր դիմափոխված ընկերներին,

իսկ դարչնագույնը փակվում է խոժոռ միայնության մեջ…

Գունաբա՜ն ծառեր, երանգագե՜տ ծառեր,

որ հա՛ պատրաստվում են վաղվա շնորհանդեսին:

Բայց կան պատկերներ, որ ցոլցլում են լիակատարությամբ՝

ասես դուրս բերված ծաղկողների հին արվեստանոցից:-

Ծեր կինը, ահա, կանաչ տերևներ է քաղում չինարուց

և փոքրիկ փնջով խորանում կորվող պուրակն ի վար,-

գուցե ուզում է անմեղ նվերով սիրաշահել մի քիչ

իրեն ուղեկցող սև հրեշտակին:-

Ծերուհուն հեռվից հետևում է ծպտյալ դուդուկահարը:

Երիտասարդ զույգը կարմիր տերևներ է պոկում կաղամախուց,

որոնցից մեկը աղջիկը դնում է գրքի մեջ՝ որպես թանկ էջանշան,-

հիշողության հետ հաշտ ու մտերիմ են սերն ու ներումը:

Իրարից անկախ ժիր ճռվողում են երեխաներն ու

սարյակները, սակայն - նրանք միացյալ մի երգչախումբ են,

որին չափ է տալիս կեսօրվա արևը ճերմակավուն,- նա գիտե՝

ինչպես աշնան սրտից հանել հուզիչ մեղեդիներ:

Իսկ ջահել մայրը կանչում է թփերի հետ խաղացող մանչին,

և ձայնը նրա ալիքվում է օդում - հոբոյի զգոն ,,լյա,,-ի նման.-

աշխարի ձայները միշտ պետք է ստուգել մայրերի կանչով:

Փոքրիկ եկեղեցու գավիթը լի է չոր տերևներով,

իսկ գմբեթի հեզ աղավնիները վառվող մոմերի ծուխն աննկատ

հերթով ձգում են դեպի երկինք:- Աշունը զգում է հավատավորների անեղծ իղձերը, նրանց համար է հոգեպահուստն իր – գոհության ոսկե մանյակներով:

…Հիշեցի՝ անցվոր եմ էս վայրերում և իմ ժամանակը

չափում չունի էստեղ:- Զգույշ հենվում եմ դեղնող օրվա ուսին,

տեսնում արտացոլքս մտացրիվ աշնան հայելու մեջ,-

մի՞թե կարող է հարազատը էսքան օտարական դառնալ

ծանոթ, վայելած, ծիծաղկուն գույների շրջապատում,-

և հայելու մեջ, իբրև խորապատկեր, նշմարվում են - ինչպես

կարմիր պարաններ են ճոճվում գալիքից, բայց ավելի շատ՝

էնտեղ ներկայի գորշ արցունքներն կան

և անցյալից եկող երամներ կապույտ:

30.10.2025

Հրանտ ԱԼԵՔՍԱՆՅԱՆ

Գեղանկարը՝ Նիկա Պողոսյանի

Մեկնաբանություններ